De allerlaatste dag

Zaterdag was onze allerlaatste dag op onze reis waarop we nog de toerist konden uithangen en dan zijn wij langs de mississippi gaan wandelen en ondertussen ook nog enkele caches gezocht.

 Om 1 uur hadden we een tour met een bus geboekt die ons door de wijken zou brengen waar  orkaan Katrina het hardst heeft toegeslagen. De gids vertelde dat downtown New Orleans gespaard gebleven werd omdat de rivier zelf niet overstroomd was.

The dome ,waar de mensen onderdak vonden tijdens de overstroming

 Het waren echter de kanalen of levys die door de buitenwijken lopen die gebarsten waren en zo een heel groot stuk van de stad onder water gezet heeft. Het is al 10 jaar geleden en echt veel zie je niet meer van de waterellende die er toen was. De meeste huizen waar wij voorbijreden waren ofwel terug heropgebouwd ofwel gerepareerd. Soms kon je nog zien op een huis dat ze een groot kruis op hun voorgevel hadden staan en in elk vakje stond een getal en het onderste vakje gaf aan of er doden gevonden waren. 

Soms kwam je een huis met een gat in het dak tegen en van uit dat gat waren de bewoners kunnen vluchten door op het dak te staan en om te hulp roepen. 

Een toeristische bus als waarmee wij meereden hebben ze liever niet in de ergst getroffen wijken zoals de wijk die de acteur Brad Pitt steunt om terug her op te bouwen. Begrijpelijk ook want die mensen zien liever geen ramptoeristen die geld neertellen om hun miserie te zien. De reden waarom wij die bustoer geboekt hadden was omdat je dan de uitleg erbij krijgt en je zelf niet weet waar je moet naar kijken en in welke wijken die ramp zich heeft afgespeeld. organisatie van Brad Pitt

Nadat de bus ons weer had afgezet waar we vertrokken waren gingen we beignets eten,een lekkernij van New Orleans. De bekendste zaak in de stad is Cafe du monde en iedereen wil hier zijn want er stond een lange rij aan te schuiven en dat is zo typisch Amerikaans om in een rij aan een restaurant te wachten tot er een serveerster je een tafel aanwijst. In dit beignetcafe stonden ze ook netjes hun beurt af te wachten tot er iemand tegen ons zei dat je gewoon aan een leeg tafeltje moet gaan zitten. En inderdaad ,wij deden zoals wij het in Europa gewend zijn en hadden al onze beignets voor onze neus staan toen er nog mensen stonden te wachten in diezelfde rij. De beignets kan je vergelijken met onze smoutebollen van de kermis maar niet rond maar vierkant, niet zo vettig en met een heel dikke laag suiker. 

We kuierden nog door de stad die nog steeds vol met supporters liep van de footballgame die op datzelfde moment in Baton Rouge gespeeld werd.  's Avonds gingen we nog iets gaan eten bij Hardrock café en toen werd het tijd om terug naar het hotel te gaan om onze koffers te reorganiseren want het gewicht mocht niet boven de 23 kilo zijn per valies. Er werd gepast en gewogen maar het is ons gelukt, we konden zondagmorgen met een gerust hart inchecken aan de balie van United Airlines nadat we onze huurauto,een Ford Escape, bij Avis terug afgeleverd hadden. 

De terugvluchten naar huis ging vanaf New Orleans naar Brussel met een tussenstop in Washington Dulles. De oversteek over de oceaan ging erg vlot want we hebben er maar een dikke 6 uurtjes overgevlogen.Ook bij aankomst in Brussel verliep zoals het moet zijn; de (nieuwe) electronische paspoortcontrole ging vlotjes,de koffers die snel op de band lagen en de douane die controleerde of je geen verboden goederen bij had. Het ging zelfs erg vlot bij de stakende treinen want er  arriveerde net een trein richting Antwerpen en een uurtje later stonden we weer waar onze reis begonnen is ,nl het perron van Kapellen.De cirkel was rond,onze pa kwam ons oppikken,nog eventjes stoppen bij de bakker voor pistoleekes die we thuis konden opsmullen. Alhoewel we meestal lekker gegeten hebben in Amerika ,de goesting naar een simpel pistoleeke met hesp of kaas werd met de dag steeds groter. 
Als we nu terugdenken aan onze reis door het zuidoosten van Amerika dan hebben we heel veel mooie,rare,lelijke,fascinerende,muzikale,sportieve,rijke maar ook armoedige dingen gezien. In dit deel van de Usa is het enige nadeel dat we veel kilometers hebben moeten rijden om al die plaatsen te kunnen bezoeken en het soms saaie stukken weg waren om over te bollen. Hier is de natuur niet zo spectaculair zoals in het zuidwesten van Amerika ,waar om de haverklap je mond openvalt van een mooi uitzicht.  
Besluit: we hebben weer een prachtig rit door Amerika gedaan maar nu was de natuur niet het hoogtepunt maar eerder de geschiedenis van Amerika. Er werden historische plekken rond de burgeroorlog en de rassendiscriminatie bezocht maar ook de muzikale geschiedenis hebben we niet overgeslagen. Kortom een reis met heel veel variatie waar we door deze blog te schrijven nog veel over gaan terug herinneren en hopelijk gaan we ooit nog eens terug naar Amerika want er blijft nog heel veel te ontdekken in dit fascinerend land.